De nu 50-jarige Amerikaanse jazz-zangeres en songschrijfster Madeleine Peyroux is geboren in Athens, Georgia als dochter van wat ze zelf ‘hippies’ noemt, maar ze groeide op in New York en Californië. Na de scheiding van haar ouders verhuisde ze met haar moeder mee naar Parijs waar ze aan haar muzikale carrière begon als buskerende tiener in de straten van Parijs. Daarbij zong ze op 15-jarige leeftijd samen met andere straatmuzikanten jazzliedjes en bluessongs in het ‘Latin Quarter’ op de linkeroever van de Seine.

Ze kon haar debuutalbum “Dreamland”, een plaat met coverversies van nummers van o.a. Billie Holiday en Bessie Smith uit de jaren ’30 en ’40, in 1996 uitbrengen op het befaamde ‘Atlantic Records’-platenlabel. Daarna moest ze toch nog acht jaar wachten vooraleer ze in 2004 haar tweede volwaardige album “Careless Love” kon uitbrengen en daarmee ook een eerste gouden plaat kon scoren. Op dat album coverde ze songs van moderne artiesten als Leonard Cohen, Bob Dylan en Hank Williams. Daarna volgden nog zes andere platen, afwisselend met pure jazz-songs en jazzy popliedjes, met als laatste release het album “Anthem” uit 2018.

Alweer zes jaar later zijn we in het huidige jaar 2024 aanbeland en Madeleine Peyroux komt opnieuw met tien nieuwe zelfgecomponeerde nummers op het album “Let’s Walk”. De plaat werd in augustus en september van vorig jaar opgenomen in ‘The Clubhouse’-studio in Rhinebeck, New York met haarzelf als producer naast Elliot Scheiner en co-componist en multi-instrumentalist Jon Herington, de gitarist van de op jazz geïnspireerde popgroep ‘Steely Dan’, die hier op gitaren, mandoline en synthesizers meespeelt. Paul Frazier op basgitaar, Andy Ezrin op toetsen en Graham Hawthorne op drums vervolledigen het team dat voor de instrumentatie bij deze songs zorgt en er is ook vocale ondersteuning van Keith Fluitt, Cindy Mizelle en Catherine Russell.

De onzichtbare lijn tussen jazz en kamerpop is ook bij de nummers op deze plaat weer filterdun zoals o.a. blijkt uit de albumopeningstrack “Find True Love”, een song die ook op een plaat van Norah Jones had kunnen staan, net als de over burgerrechten handelende titeltrack “Let’s Walk” (zie 1e lyrics video) en het in Edith Piaf-stijl gebrachte Franstalige liedje “Et Puis” over de rassenproblematiek. “How I Wish” sluit dan weer nauwer aan bij de door crooners gebrachte jazz-sound van de eerste helft van vorige eeuw. In de song “Nothing Personal” wordt het even heel ernstig als de zangeres het heeft over verkrachtingen en de blijvende gevolgen voor de meestal vrouwelijke slachtoffers waartoe zij zelf ook behoort.

Het door de klanken van een Hammondorgel begeleide nummer “Blues for Heaven” is één van de mooiste tracks, naast het op de tonen van een honky-tonk-piano en big band orkestratie gezongen liedje “Showman Dan” dat u op de tweede video kunt beluisteren en dat Madeleine Peyroux opdraagt aan haar in 2017 overleden vriend en mentor Dan William Fitzgerald. Hij was de zwarte bandleider van de ‘Lost Wandering Blues And Jazz Band’ die een heel jonge en onervaren Madeleine destijds als zangeres meenam op tournee doorheen Europa.

Het absolute buitenbeentje op “Let’s Walk” is een speels gebrachte, op Caribische marimba en ‘steel drum’-klanken geïnspireerde mariachi-nummer dat “Me And The Mosquito” heet. “Take Care”, de laatste song op dit album, brengt ze als mix tussen een ‘spoken word’-nummer en een gezongen track. Het nummer blijkt na enkele beluisteringen samen met het mooie “Me And The Mosquito” één van de meest catchy liedjes op dit alweer erg sterke nieuwe album van Madeleine Peyroux te zijn.

(valsam)